Bhotaka/ Jajpur Road

(For English scroll down)

Bijna 3 weken zaten we in Jajpur Road/Bhotaka. De Waka Waka lampen zijn uitgedeeld. Voor de ontvangers was het net een lot uit een loterij; voor bijna elk van hen stond Ranjit plots voor de deur met deze gift zonder dat ze van tevoren iets wisten. Eerst een gevoel van ongeloof en onwetendheid. Alles over de werking van de lamp werd uitgelegd maar het was wennen. In ieder geval was het duidelijk dat ze in de zon moeten opladen. Bij de mandenmakers dorp hadden ze dat ook begrepen, een paar dagen later toen we voorbij fietste zag je ze keurig op de rieten dak staan, alleen verkeerd om ... met de lampen kant naar boven toe in plaats van de zonnepaneel! Klein detail. De komst van de lampen ging als een lopende vuur door het dorp. We zijn meerdere keren benaderd met verzoekjes om er een te krijgen. Voor de armsten kan het verschil zijn dat ze elke dag redelijk kunnen eten.
Met onze familie zelf gaat het goed: het dorpswinkeltje van een van de broers doet het boven verwachting goed, er wordt een nieuwe kalf gekocht (bij de orkaan van vorig jaar was een van de 2 dood gegaan), de kinderen fietsen dagelijks naar school (scheelt 8% van de inkomsten en ze vinden het nog leuk ook), we hebben hun basisscholen bezocht en de hogeschool waar een vriend docent is. Dáar worden we voor de klassen gezet tegenover soms wel 60 kinderen, om iets over ons zelf te vertellen en vragen te beantwoorden. In eerste instantie heerst verlegenheid voordat ze op gang komen. Maar dan komt het ..... wat eten we, welke sporten zijn populair, hoe zit het met de politieke systeem, hoe ziet het land er uit. Wijzend naar de vloer en dan bovenaan de hoge muur krijgen ze een indruk van het verschil tussen zee- en landniveau. En, hoe maak je duidelijk dat we zeker geen miljonairs zijn? Op de schoolbord zet Gerard cijfers uiteen over bijvoorbeeld de kosten voor één kopje thee ... in India 4 roepie tegen 2 euro in Nederland oftewel een verschil van meer dan 40 maal. Hun monden vallen open! Bij sommigen gaat er een lichtje branden, 'alleen hier zijn ze rijk'. Ze zijn ook nieuwsgierig naar Australië, wel bekend door de cricket prestaties.
De 4e waterput komt er aan. Die wordt aan de andere kant van het dorp geslagen om alle schijn van belangen verstrengeling te vermijden gezien de politieke verdeeldheid in het dorp. Een verstandige keuze, het zou voor Ranjit een probleem kunnen worden als ze denken dat hij uit zou zijn om zichzelf profileren. De man die de put slaat is momenteel bezig met een groot project voor Tata Steel.
Als we het over de familie hebben vertellen we vaak over de heerlijke gerechten die ze maken: de lekkerste linzen (dhal) met anijszaad, gevulde groene aubergine en ook gemarineerde, pompoen bloemetjes, tropische citrus chutney en verschillende yoghurt toetjes, mishti doi en rhabidi.
Ook vrienden hier kunnen er wat van. Hmmm. Wel op de lijn letten als we verder trekken. Gaat meestal vanzelf, op doorreis dagen eten we stukken minder. En de ochtend wandelingen, minstens een uur, helpen. Ook goed voor de contacten onderweg, met de schoenen verkoper, ATM beveiliger, chai kraam, krantenman, apotheker, kapper en de vader van een van de schoonzussen in onze familie
Soms wordt je verlegen door de aandacht de we, 2 doodnormale mensen, krijgen; we zijn pas geïnterviewd voor de speciale jubileumeditie van een krant over onze voorliefde voor dit gebied. Met een kleuren foto bij het artikel en het kopje: 'een tevreden koppel op zoek na geluk'. Het artikel is in de lokale taal geschreven, we hoorde dat het goed ontvangen werd.

'' '' ''

We spent almost 3 weeks in Bhotaka/ Jajpur Road. The Waka Wakas have all been dealt out. For those who received them it's like winning a lottery. Ranjit appeared out of the blue at their doors, usually after dark so it wouldn't attract too much attention (otherwise it creates a circus). Most reacted with a sense of disbelief. They had no idea what they'd been given. Everything was explained about their workings and the advantages and in use they proved to make a big difference. For the poorest it may be the difference between a meagre meal and eating reasonably. The fact that they were still getting used to them was clear when we cycled past the homes of the basket makers and saw them on their straw roofs charging up ... only, with the lamp-side towards the sun instead of the the solar panel! Minor detail.
The family itself is doing fine: the shop stall one of the brothers has in the village is doing better than expected, a new calf will replace the one that died in last year's cyclone, the children cycle to school every day (saves 8% on the monthly bill for the family and the kids enjoy it too), we've visited their primary schools and a friend's college. We got stationed in front of the classes to let them know about our world, or lives and answer their questions. Most of the students haven't been outside of their locality. Though they learn about the world they have few practical references to relate to. And there you have Gerard who's good at explaining almost anything graphically. What's it like for us to live 4 metres below sea level? Point at the floor, then at the high ceiling which is like the wall of water the dikes hold back. And how to show that we're not millionaires? Illustrated by a simple sum: one cup of tea in India at 4 rupees compared to 2 euros at home. That's a difference of more than 40 times. The kids' mouths fall open, the message is clear, we're only 'well-off' in India.
The 4th water well for the farmers will be bored in the next few months. It'll be dug on the other side of the village where it's needed, but the location has also been chosen so that there's no implication that Ranjit may be favouring those close to him. Village gossips in a politically divided community take on a life of their own. The person who'll be boring the well is completing a big project for Tata Steel at the moment.
Whenever we talk about the family the conversation usually comes around to the delicious food they prepare, even with their limited means. The best spicy aniseed lentil dishes (dhal) you could wish for, stuffed and marinated green eggplants, pumpkin flowers, chutney made from a tropical citrus fruit I don't recognise and various yoghurt sweets like mishti doi and rhabidi. And much more. MUCH much more.
Friends are also adept cooks. Hmmm - we'll be watching or figures once we leave here, though the daily walks help. Also a good way to meet people like the ATM guard, the shoe seller, the chai maker, newspaper man, chemist, barber and the father of one of Ranjit's sisters-in-law. They're busy walks.
Being 2 very ordinary people, the attention we get is often more than you'd expect. Just recently someone wanted to interview us for the jubilee edition of his newspaper, being curious about our motivation for the frequent visits to Orissa State. As we've heard it turned out to be a fine article, written in Oriya, which we don't understand. Pity we can't read it ourselves.