Jajpur Road-Keonjhar en verder

~~ ~~ ~~
(*For English scroll down)


4. Jajpur Road-Keonjhar en verder

…En nu zijn we echt onderweg. De bedoeling is, in een paar trajecten, om 720km af te leggen om de beroemde tempels van Khajuraho te bezoeken. We namen afscheid van Ranjit & Smruti en stapte in de lokale bus (Gerard met z’n benen geklemd in de krappe ruimte), om 4 uur en 120km verder in het stadje Keonjhar uit te stappen. Een gemoedelijk plaatsje, ondanks de onspectaculaire tempel, waar we in een vrij basic hotel zaten en af en toe een Engelssprekende Indiër tegenkwamen.
In de vroege ochtend, twee dagen later, met de express bus naar Ranchi gereisd, de hoofdstad van Jharkhand. Deze deelstaat is in 2000 afgescheiden van Bihar, dat bekend staat als de armste (en een van de meest corrupte) deelstaten van India. Die voorgeschiedenis is nog deels merkbaar.
Als je ‘express bus’ zegt heeft het geen betrekking op de snelheid van de rit. Waarschijnlijk betekend het dat je niet bij elke bushalte stopt onderweg. We waren zo lang onderweg, stopte op de meest onwaarschijnlijke plekken en hadden het gevoel dat we niet meer dan 180km hadden gereisd. Het bleek toch mooi meer dan 300km te zijn. Ranchi is niet echt interessant. Het is er overal vies, hopen afval langs de wegen, vooral bij busstations. Het is moeilijk iets zelf uit te zoeken omdat bijna alles in het Hindi staat geschreven – wegen, winkels, vervoer, en die taal zijn we (nog) niet machtig. Soms probeer ik een Engels word te vergelijken met Hindi schrift en kom op een paar letters die ik herken. Uiteindelijk, lettend op de borden langs de weg, herkende ik de naam ‘Ranchi’. Wel een tof gevoel (al bak je er toch geen lucht van). Eenmaal aangekomen was het even zoeken voordat we een hotel konden vinden. Even over straat lopen van hotel naar hotel, bepakt met de rugzakken en een paar kleine tassen. Als buitenlander moet je een speciale register invullen en sommige hoteliers vinden dat te veel moeite. En misschien heeft de net aangebroken trouw seizoen invloed op de gebrek aan kamers, die snel gevuld worden met feestende mensen.
We konden weinig ontdekken die ons in de stad zou houden. Het zou best kunnen dat er veel interessants te zien of beleven valt maar het nodigde niet uit om er te veel energie in te steken. De tribal museum, die de moeite waard zou zijn, was een collectie van vergane, soms onherkenbaar artikelen bedekt met dikke lagen stof. Maar ach, we zijn wat kilometers dichter bij Khajuraho.

Op naar de volgende tussenstop: nu naar Daltonganj, 150km verderop. Dit was echt een express bus. Alleen deze keer werden we geplaagd met 2 bandenwissels door lekke banden en een wegafzetting door de politie met mitrailleurs. Dan maar door de omliggende dorpen rijden over de smalle wegen. Tja, de bedoeling was om in Daltonganj uit te stappen maar de conducteur was even vergeten ons te laten weten dat we er waren. We reden door naar de eindbestemming, 30km verder. Garwah is echt een stadje van niks. Wat we hier wilde doen, vroegen de mensen, want ze zeiden het ook – er is echt niks. Doorgelopen naar een van de weinig hotels. Voordat we in konden boeken moest er toestemming gevraagd worden van de politie of we er mochten blijven. Gelukkig was het goed nadat er kopieën van paspoorten en visums waren gemaakt. Na zo’n lange dag heb je zin in wassen en in eten. Het wassen was niet een probleem. Geen heet water, maar dat zijn we inmiddels gewend en met deze temperaturen is het goed te doen. Wat eten betreft gaan we vaak de straat op maar van de manager mocht het beslist niet. Het was al donker en hij vond het onverstandig. De volgende ochtend vertelde hij dat er 2 nachten geleden iemand vermoord was in de buurt achter het hotel. Zelfs ontbijt halen de ‘s ochtends ging niet op; daarvoor stuurde hij een van de hotelbediendes weg om iets te halen. Na 10uur in de ochtend lopen er veel mensen op straat. Dan pas is het veilig, volgens hem. Gewapende politie zijn overal aanwezig. Met zulke waarschuwingen nemen we wel hun advies op. Ik denk wel dat ze meer bezorgd zijn voor onze veiligheid dan wij. Meestal als er iets gebeurt is het een daad tegen een bekende en de Maoistisch rebellen in deze hoek strijden tegen de staat (met de politie als voornaamste doel), niet tegen toeristen. Zij laten ons met rust. Morgenochtend vroeg nemen we de trein naar Renukoot.


~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~

4. Jajpur Road-Keonjhar and beyond

...And now we’re really on the road again. Our goal is, in the first place, to travel the 720km to the famous temples of Khajuraho in a few legs. We said our goodbyes to Ranjit and Smruti en hopped onto the local bus (where Gerard’s sat with his legs scrunched up from lack of space). Four hours and 120km later we hopped off in the small town of Keonjhar. A friendly place, despite the very average temple, where we stayed in a quite basic hotel and occasionally ran into an English-speaking Indian. In the early hours a few days later we set our journey forth, taking an express bus to Ranchi, the capital of the state of Jharkhand. This state still has a legacy remaining from the days before 2000 that it was part of the state of Bihar, known as one of the most corrupt and the poorest states of India.
The term ‘express bus’ has no relation to the speed you travel. It most likely just means that you don’t stop at every single stop. The journey seemed to take forever, stopping at the most unlikely places. It seemed like we’d covered only 180km but surprisingly it was over 300km, quite a feat in this country.
Ranchi is not very interesting. It’s pretty foul with rubbish strewn everywhere, particularly near the bus stations. It’s difficult to find your way around, with almost all signage in Hindi, the roads, shops, transportation. With the difficulty we had in finding a hotel and the general state of the city we weren’t particularly inspired to delve into the possible riches of experience that we otherwise would love to discover. The tribal museum that was a must-see turned out to be musty collection of items covered in thick layers of dust. Never mind, we’re a little closer to Khajuraho.

On to the next town on our way; this time we were heading for Daltonganj, 150km down the road. This next bus really was an express bus. Only this time we were plagued by 2 flat tyres and a road blocked by gun-touting police. We took the alternative route, going over the small village roads, delaying the schedule by 2 hours. We were meant to stop at Daltonganj but the conductor forgot to warn us, no doubt troubled by his lateness. We went on through to the last stop, 30km further on. Garwah is a town that has nothing. What on earth were we doing here, the locals asked, because there really was nothing to do here they all told us. We walked on through to one of the 3 hotels in the town. Before we could book in the police had to give permission for our stay, which was okay after they took photocopies of our passports and every visa in mine. After such a long day the thing you most want is a hot shower and some food. The cold water (no shower) wasn’t such a problem with these temperatures. We’ve become pretty used to it. When it comes to food, we usually venture out onto the street to find our own. But the manager wouldn’t allow it. It was already dark and he was concerned for our safety. The next morning he told us that there had been a murder in the area adjacent to the hotel a few nights beforehand. We weren’t even allowed to go out for breakfast. He considered it safe after 10 a.m. when there were plenty of people on the streets. When we did venture out there were a number of armed police on different street corners. With such warnings as we were given we follow them up. But I think that they are more concerned about us than we are. Mostly if there’s an incident it’s between two parties who are known to each other. And the Naxalites who are in this region have no interest in tourists. Their enemy is the state, with the police being their main target. Tomorrow morning at 4 a.m. we’ll be on the train to Renukoot.