Thuis in Votaka

~~ ~~ ~~

(*For English scroll down)


3. Thuis in Votaka en omgeving

De kinderen vermaken zich met de step, de voetballen en ballonen; zien er goed uit in de kleding die uit Nederland komt (ze hebben in 4 jaar geen kleding hoeven kopen) en kunnen met een LED lampje toch nog hun huiswerk doen ondanks de stroomstoringen. Dit helpt allemaal. Stukje bij beetje gaat het de familie wat beter af, al hebben ze het echt niet breed. Ranjit verdient nog geen 35 euro per maand als journalist voor de lokale krant. Hij kan de afgedankt laptop van Mark goed gebruiken voor zijn werk (de 2e laptop gaat naar de English Medium School – hierover later wat meer). Z’n broer Prasanta, met de winkelkraam, kan zich redelijk redden voor de nodige dagelijks dingen.
De gewassen groeien beter voor een groep boeren dankzij de waterput en pomp (geld hiervoor is een donatie van verschillende vrienden). Het bereik met een behulp van een 2e pomp hierop aangesloten is rond 600 meter en kan zelfs gebruikt worden voor een paar boeren aan de overkant van het riviertje.
In eerste instantie waren de boeren, tegen verwachtingen in, niet geïnteresseerd in de nieuwe installatie; ze dachten dat het voor Ranjit z’n broer Kailash was. Toen ze begrepen dat het voor algemeen gebruik was kon hun geluk niet op. Ze kwamen ons tegemoet met brede glimlachen. Meer opbrengst, meer oogsttijd. Er is een plan om een lint van waterpompen te plaatsen zodat de meeste boeren in de beurt er profijt van hebben. Buiten dat willen ze bomen laten planten voor schaduw om even uit te kunnen rusten tussen het werk door. De eerste komen er al snel – 10 stuks om mee te beginnen. De aankoop is niet zo duur. Het beschermen tegen de grazende vee levert het grootste bedreiging op. Als ze in 2 jaar tijd een goede hoogt hebben bereikt is het gevaar voorbij.
We hebben weer de 1e waterput bekeken die een paar jaar werd aangelegd dankzij Valk Welding. Deze was geboord om een gemeenschap in een nabij gelegen dorp van water te voorzien. Het is helemaal een deel van hun leven geworden. Je kan het een centrum van activiteit noemen. Er wordt gebaad, gedronken, gewassen en gespeeld er omheen.
In een andere plek, het mandenmakers dorpje, gaat het ze wat beter af dan een paar jaar geleden. Toen had Ranjit net het leven gered van een hoogzwangere vrouw die daarna een gezonde zoontje baarde. Nu ziet zij er best goed uit en haar ventje is net zo actief als welk andere peuter. Dit gemeenschap wordt nu herkent als Mensen Onder de Armoede Grens, een aanduiding die belangrijk is want het betekent dat ze subsidie krijgen van de regering om bijvoorbeeld rijst te kopen tegen sterk verlaagde prijzen, of dat er een stenen huis voor hen gebouwd wordt, in plaats van in lemen hutten moeten blijven leven.
Aan het einde van Votaka zijn er een aantal gezinnen die niet zo gelukkig zijn. Om in aanmerking voor de armoede aanduiding te komen wordt er na de laatste volkstelling gekeken. Hierin worden verschillende gegevens meegeteld die laten zien dat mensen hulp nodig hebben, maar deze gegevens worden maar een keer in ongeveer 12 jaar actueel gemaakt. Ze hebben misschien nog een lange wacht voor de boeg voordat ze ondersteuning krijgen. We hebben namens een paar vrienden en collega’s wat balen rijst aan 2 van die families gegeven zodat de kinderen in ieder geval genoeg te eten krijgen voor een poos. Hun rijkste bezittingen zijn een plastic stoel en een spiegeltje van 15 x 10cm.
Een ding wat me aan m’n hart gaat bij Ranjit z’n familie is om de vrouwen gehurkt te zien koken in de rokerig, afbrokkelend lemen keukentje. Elke keer dat de regenseizoen komt wordt het er slechter. Hier moeten we snel wat aan doen. Een echte stenen keuken met een rookkanaal zodat de vrouwen beter hun werk kunnen doen en minder kans hebben op star op latere leeftijd.



~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~

3. At home in Votaka and surrounds


The children are keeping themselves amused with the bike, soccer balls en balloons; they’re looking good in the clothing from the Netherlands (they haven’t had to buy any in the past 4 years), and with the LED lights they can carry on doing homework despite the power cuts. It all helps. Bit by bit the family’s situation is improving, though they’re a long way from being well off. Ranjit earns less than $A50 a month for his job as journalist for the local newspaper. He’s happy with the 2nd hand laptop from Gerard’s work. His brother Prasanta, who has the very small shop, survives reasonably for his daily needs.
The crops are growing better thanks to the bore and pump (donations from our family & friends). The water has a reach of around 600 metres when the 2nd pump is attached and can even reach the other side of the small river when needed for the fields there.
At first the farmers, against all expectations, we’re uninterested in the bore: apparently they thought that it was only for the use of Ranjit’s brother Kailash. But once they realised the situation you couldn’t wipe the smiles from their faces. Higher yields, longer harvesting period. There’s a plan to place a ribbon of bore-pump combinations to benefit most of the farmers in this area. Apart from that they want to plant trees to provide shade when they’re resting from working the land in the daytime. The first ones will be planted soon – starting with 10 saplings. Buying them is no great expense. The biggest problem is to make sure that the grazing cattle don’t see them as feed while they are growing. Once they’ve survived 2 years they’ll survive the rest.
We checked out the first water pump that was given to a small community a few years again with funds provided from Gerard’s employer. This one was bored to provide water so that they didn’t have to go down to the river anymore. It certainly is a central place in their day-to-day lives. They bathe at it, drink from it, do their washing and washing up there and is a great playing area for the kids.
Another place that’s improved lately is the basket makers community. A few years ago Ranjit saved the life of a highly pregnant woman who seemed to have died. When he was called to see her he noticed that she was still breathing very faintly. After a rush to the hospital and a stay of a few weeks she gave birth to a healthy son. She looked quite good the other day, and her toddler has the energy of any normal 2-year-old. This community has received the status of People Below the Poverty Line, an important status which allows them government subsidy to buy, for example, rice at much greatly prices, and allocation of brick homes instead of the mud huts they are used to.
At the edge of the village are a few families who aren’t so lucky. To be eligible for the poverty status use is made of the last population census. Besides counting heads a few pointers are noted when the count is done which categorise people, but it’s only performed about every 12 years. These families may have a long wait before they have a right to assistance. On behalf of a few friends and workmates we gave them a few bushels of rice so that the kids will have enough to eat for the coming time. Their proudest possessions are one plastic chair and a 15 x 10cm mirror.
One thing that I really have difficulty with is seeing the women of Ranjit’s family crouching on the earthen floor of the smoke-filled mud-hut kitchen that’s falling to pieces. Every rainy season it gets worse. We have to do something about it very soon: a real brick kitchen with a chimney so that they can work in a better place and have less chance of developing cataracts at a later age.