Gwalior
Door: ~~~~~~
Blijf op de hoogte en volg Gerard & Alice
08 November 2010 | India, Gwalior
~~ ~~ ~~
(*For English scroll down)
8. Gwalior
Zondag namen we de bus naar Gwalior. Het is een afstand van ruim 100km over gepokte wegen. We hadden voor de grootste gedeelte een trein kunnen nemen ware het niet dat ze al lang uitgeboekt waren door terugkerende mensen na de feestdagen. Buiten dat hebben we geen hekel aan busvervoer; het blijft een avontuur. Om te beginnen, als je aankomt bij de busstations is het een drukke bedoeling van vertrekkend en aankomende, luid toeterende bussen; van mensen, dieren en motors die om elkaar heen proberen te manoeuvreren, van verkopers die hun waren willen slijten. We moeten vaak 3 keer vragen welke bus we moeten hebben. De onduidelijkheid komt soms door hun gebrek aan Engels, soms door hoe we de naam van de bestemming uitspreken, soms door desinteresse. We komen er uiteindelijk uit. Vaak springt er iemand voor je in de bres. Bagage bovenop en gaan!
Eenmaal in de bus kan je het van binnen goed bekijken. Er ontbreekt altijd iets – een handsvat, een armleuning, of, zoals laatst, de onderstel van de stoel (een kant steunde op de vloer). In een andere bus waren de schroeven onderaan de stoel los. Elke keer dat we over een hobbel gingen steeg het zitje in de lucht. Maar ja, je kan niet klagen als je minder dan €1,50 pp betaal voor een afstand van 120km.
De meeste expresbussen stoppen toch vaak. Eenmaal onderweg raakt de bus steeds voller totdat het bijna uitpuilt. Buiten de grote steden zitten passagiers ook op de bagage rek. Voor wie binnen moet staan is het de gewoonste zaak van de wereld dat je dicht op elkaar gepropt bent. Het lukt de mensen zelfs om staand een dutje doen onderweg. Bij de grotere haltes staan er tientallen verkopers (allemaal met precies hetzelfde artikel) die langs de ramen lopen met pinda’s of een andere lekkernij. En anderen stappen in de bus met hun ‘tel-sell’ praatjes – ze verkopen spulletjes die je niet nodig hebt maar absoluut moet hebben (zoiets als wat je op onze televisie zie in de nachtelijke uren). Boekjes, ‘echte’ gouden sieraden ‘voor een koopje’ etc. Ik heb ze nooit iets zien verkopen.
Nadat we in Gwalior aankwamen gingen we door de oude stad. De kronkelende stoffige wegen waren vol mensen. Jammer genoeg waren de meeste winkels dicht (het was nog zondag). We hebben onze soelaas genomen in een moderne winkelcentrum waar alleen de middelklassen en hoger mogen komen. De riksja rijders zien nooit de binnenkant van zo’n mall. (Misschien hebben sommige van jullie het boekje De Witte Tijger van Aravind Adiga gelezen. Daarin krijg je een proefje voor hoe het leven is voor de laagste.) In deze winkelcentrum kan je een zeldzaam goed kopje koffie krijgen. Daar zie je ook de toekomstige diabetes en –hartpatiënten rondlopen met hun ronde vormen.
Gwalior kampt met een chronisch watertekort. Dat ontdekte we nadat we terugkwamen van de wandeling en de stof van ons wilde afwassen. Geen douche (koud noch warm), geen spoelwater voor de toilet. Een verandering van hotel was ook niet de oplossing. Gelukkig hadden we nog een beetje water in de emmer staan. Ben benieuwd hoe de mensen het hier doen. Je zou er altijd rekening mee moeten houden. Voor ons geen probleem, wij nemen een douche in de volgende stad.
~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~
8. Gwalior
On Sunday we took the bus to Gwalior. It’s more than 100km further on, travelling over pot-holed roads. We could have taken the train, which is much more comfortable, were it not that they were fully booked out by people returning from their Diwali festivities. Besides that, we don’t mind bus travel; it’s quite an adventure. To start with, the bus stands are really busy with departing and arriving buses continually blowing their horns; with people, animals and motor bikes all trying to manoeuvre their way around each other, with sellers trying to offload their wares on travellers. We often have to ask 3 times which bus is ours. This is sometimes caused by the difficulties some have with English, or because of how we pronounce the name of our destination, or sometimes purely because of lack of interest. Whatever, we always get the right bus in the end. Often a passerby lends a helping hand. Or we use a sort-of sign language (Gerard’s particularly good at it). Our baggage gets stowed on top of the bus and we’re off!
Once inside the bus you get to take a closer look at it. There’s always something broken or missing – a handle, an armrest, a whole window or, as we had on one bus, the seat frame (one side of the seat was resting on the floor of the bus). But we have no reason to complain. After all, we pay less than $2 per person to travel 120km.
Most express buses still manage to stop quite often. At every stop more passengers pile in until we’re crammed to capacity. Outside the big cities even more come aboard and find a seat next to our baggage on the roof. For the people standing up inside (all the way!) they are used to it. Some even manage a bit of shut-eye on the way while they’re hanging onto the bar. At the bigger bus stops a number of sellers (all with exactly the same product) walk past the windows hoping to sell their peanuts of other edibles. Others hop aboard and start their ‘tel-sell’ talk – they sell things you don’t need but absolutely have to have (something like the tel-sell you see on tellie if you can’t sleep at night and are zapping through the channels). Things like books, ‘real’ jewellery with ‘precious’ stones, that sort of stuff. It’s quite humorous to see. I’ve not yet seen anyone buy from them.
After we arrived in Gwalior we walked through the old city. These are our favourite places, they ooze an atmosphere of times past. The dusty windy roads were really busy, full of people coming and going. But most of the shops were shut (it was still Sunday). We took refuge in a modern shopping centre where only the middle class and above can go. The rickshaw drivers will never get to see the inside of one of these centres (if any of you have read White Tiger by Aravind Adiga you’ll have a taste of what it’s like for the under-classes).
Gwalior has a chronic water shortage. We discovered this after we came back from our walk and wanted to wash the dust off. No shower (neither hot nor cold), no water to flush the toilet. A change of hotel was no solution. Luckily we still had a bit of water in the bottom of the bucket in the bathroom. I wonder how the people here manage. You’d always have to have an emergency supply at hand. But for us not a problem, we’ll take a shower in the next town.
(*For English scroll down)
8. Gwalior
Zondag namen we de bus naar Gwalior. Het is een afstand van ruim 100km over gepokte wegen. We hadden voor de grootste gedeelte een trein kunnen nemen ware het niet dat ze al lang uitgeboekt waren door terugkerende mensen na de feestdagen. Buiten dat hebben we geen hekel aan busvervoer; het blijft een avontuur. Om te beginnen, als je aankomt bij de busstations is het een drukke bedoeling van vertrekkend en aankomende, luid toeterende bussen; van mensen, dieren en motors die om elkaar heen proberen te manoeuvreren, van verkopers die hun waren willen slijten. We moeten vaak 3 keer vragen welke bus we moeten hebben. De onduidelijkheid komt soms door hun gebrek aan Engels, soms door hoe we de naam van de bestemming uitspreken, soms door desinteresse. We komen er uiteindelijk uit. Vaak springt er iemand voor je in de bres. Bagage bovenop en gaan!
Eenmaal in de bus kan je het van binnen goed bekijken. Er ontbreekt altijd iets – een handsvat, een armleuning, of, zoals laatst, de onderstel van de stoel (een kant steunde op de vloer). In een andere bus waren de schroeven onderaan de stoel los. Elke keer dat we over een hobbel gingen steeg het zitje in de lucht. Maar ja, je kan niet klagen als je minder dan €1,50 pp betaal voor een afstand van 120km.
De meeste expresbussen stoppen toch vaak. Eenmaal onderweg raakt de bus steeds voller totdat het bijna uitpuilt. Buiten de grote steden zitten passagiers ook op de bagage rek. Voor wie binnen moet staan is het de gewoonste zaak van de wereld dat je dicht op elkaar gepropt bent. Het lukt de mensen zelfs om staand een dutje doen onderweg. Bij de grotere haltes staan er tientallen verkopers (allemaal met precies hetzelfde artikel) die langs de ramen lopen met pinda’s of een andere lekkernij. En anderen stappen in de bus met hun ‘tel-sell’ praatjes – ze verkopen spulletjes die je niet nodig hebt maar absoluut moet hebben (zoiets als wat je op onze televisie zie in de nachtelijke uren). Boekjes, ‘echte’ gouden sieraden ‘voor een koopje’ etc. Ik heb ze nooit iets zien verkopen.
Nadat we in Gwalior aankwamen gingen we door de oude stad. De kronkelende stoffige wegen waren vol mensen. Jammer genoeg waren de meeste winkels dicht (het was nog zondag). We hebben onze soelaas genomen in een moderne winkelcentrum waar alleen de middelklassen en hoger mogen komen. De riksja rijders zien nooit de binnenkant van zo’n mall. (Misschien hebben sommige van jullie het boekje De Witte Tijger van Aravind Adiga gelezen. Daarin krijg je een proefje voor hoe het leven is voor de laagste.) In deze winkelcentrum kan je een zeldzaam goed kopje koffie krijgen. Daar zie je ook de toekomstige diabetes en –hartpatiënten rondlopen met hun ronde vormen.
Gwalior kampt met een chronisch watertekort. Dat ontdekte we nadat we terugkwamen van de wandeling en de stof van ons wilde afwassen. Geen douche (koud noch warm), geen spoelwater voor de toilet. Een verandering van hotel was ook niet de oplossing. Gelukkig hadden we nog een beetje water in de emmer staan. Ben benieuwd hoe de mensen het hier doen. Je zou er altijd rekening mee moeten houden. Voor ons geen probleem, wij nemen een douche in de volgende stad.
~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~
8. Gwalior
On Sunday we took the bus to Gwalior. It’s more than 100km further on, travelling over pot-holed roads. We could have taken the train, which is much more comfortable, were it not that they were fully booked out by people returning from their Diwali festivities. Besides that, we don’t mind bus travel; it’s quite an adventure. To start with, the bus stands are really busy with departing and arriving buses continually blowing their horns; with people, animals and motor bikes all trying to manoeuvre their way around each other, with sellers trying to offload their wares on travellers. We often have to ask 3 times which bus is ours. This is sometimes caused by the difficulties some have with English, or because of how we pronounce the name of our destination, or sometimes purely because of lack of interest. Whatever, we always get the right bus in the end. Often a passerby lends a helping hand. Or we use a sort-of sign language (Gerard’s particularly good at it). Our baggage gets stowed on top of the bus and we’re off!
Once inside the bus you get to take a closer look at it. There’s always something broken or missing – a handle, an armrest, a whole window or, as we had on one bus, the seat frame (one side of the seat was resting on the floor of the bus). But we have no reason to complain. After all, we pay less than $2 per person to travel 120km.
Most express buses still manage to stop quite often. At every stop more passengers pile in until we’re crammed to capacity. Outside the big cities even more come aboard and find a seat next to our baggage on the roof. For the people standing up inside (all the way!) they are used to it. Some even manage a bit of shut-eye on the way while they’re hanging onto the bar. At the bigger bus stops a number of sellers (all with exactly the same product) walk past the windows hoping to sell their peanuts of other edibles. Others hop aboard and start their ‘tel-sell’ talk – they sell things you don’t need but absolutely have to have (something like the tel-sell you see on tellie if you can’t sleep at night and are zapping through the channels). Things like books, ‘real’ jewellery with ‘precious’ stones, that sort of stuff. It’s quite humorous to see. I’ve not yet seen anyone buy from them.
After we arrived in Gwalior we walked through the old city. These are our favourite places, they ooze an atmosphere of times past. The dusty windy roads were really busy, full of people coming and going. But most of the shops were shut (it was still Sunday). We took refuge in a modern shopping centre where only the middle class and above can go. The rickshaw drivers will never get to see the inside of one of these centres (if any of you have read White Tiger by Aravind Adiga you’ll have a taste of what it’s like for the under-classes).
Gwalior has a chronic water shortage. We discovered this after we came back from our walk and wanted to wash the dust off. No shower (neither hot nor cold), no water to flush the toilet. A change of hotel was no solution. Luckily we still had a bit of water in the bottom of the bucket in the bathroom. I wonder how the people here manage. You’d always have to have an emergency supply at hand. But for us not a problem, we’ll take a shower in the next town.
-
17 November 2010 - 14:54
Cis Har:
Dank je wel de kaart is vandaag aangekomen,,, een keuken ,,, maak je er fotoos van..
en al gedouchd??
dikke kus van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
