Garwah-Rewa

~~ ~~ ~~

(*For English scroll down)


5. Garwah-Rewa

Dinsdag om 2 uur ’s nachts ging de wekker om op te staan. Nadat de fietsriksja rijder streng toegesproken werd om over ons te waken en wij gewaarschuwd werden om met niemand te praten gingen we met hem over de donker verlaten straten richting treinstation. Met een mengeling van lichte angst en spanning. Eenmaal bij het station aangekomen bleek er meer dan 100 mensen op het perron te liggen slapen. De riksjarijder hoefde niet meer over ons te waken; we hadden hem de ritprijs betaald + een royale fooi, en hij verdween. Zoals we gewend zijn was de trein behoorlijk laat. Dan maar een bakje thee halen – alleen ……. oeps, alle wisselgeld was op. Dat hadden we net aan onze chauffeur betaald. En wie stapt uit het donker om de thee te betalen – onze riksja man met zijn extra verdiende fooi. Hij was ons nog aan het bewaken van een afstand.
De Indiase treinen zijn lang. Deze had zeker 20 wagons en wij hadden een ticket waarop stond ‘A1’, onze wagon, een sleeper met airco in 2e klasse. Je weet nooit waar je precies moet zijn en om 4 uur ’s ochtend met weinig verlichting op het perron is het zoeken. Als dat niet snel lukt is het beter om gewoon op te stappen en door de wagons te lopen totdat je op de juiste plek bent. En dat deden we (ik was bang dat de trein zou vertrekken zonder ons – je weet hoe dat gaat met fietsen toch Han!). Door meerdere karren gelopen, wringend langs uitgestoken benen en armen van slapende passagiers, over bagage strompelend, totdat we vanwege een gesloten deur niet verder konden. En wij naast de stinkende toiletten op de rugzakken zitten terwijl ergens achter die deur een paar bedden op ons wachtte. Och wat is het soms moeilijk!
Een paar uur later stapte we uit in de frisse ochtendlucht van een stadje in de heuvels. Nog 2 busritten door schitterend gloeiende heuvellandschap, over gepokte wegen (soms zou het beter zijn als de bus langs de weg zou rijden i.p.v. over de weg om de putten te ontwijken) voordat we in Rewa aankwamen. Het ene stad is qua gevoel zo anders dan een ander. Hier zijn de mensen erg vriendelijk en behulpzaam. Hotel makkelijk gevonden en eindelijk de stof van de vorige stad af kunnen wassen.
De volgende ochtend even uitzoeken wat er in deze stad te beleven valt. Om 10uur waren de meeste winkeltjes nog niet open, maar de kleurrijke riksja’s en hun rijders waren al lang bezig, alsook de straat kapper. Gelukkig voor Gerard want hij moest weer nodig scheren. Van de bewoners van het huisje achter de kapper kregen we een heerlijk kopje masala chai (Indiaas thee met specerijen) en samosa’s aangeboden. Het is echt waar wat de mensen zeggen: ze behandelen hen bezoekers met veel eer. Het valt ook op dat mensen overal, op straat, in de winkels en het hotel, in zichzelf lopen te zingen. Het moet een tevreden volk zijn.
Als we het oude fort bereiken via de kronkelende wegen, kan je bijna een voorstelling maken van hoe het in de glorie tijd van de oude gebouwen was toen er nog maharadja’s in de steden woonde. Alles is vervallen nu dankzij gebrek aan geld en desinteresse. Jammer. Hetzelfde kwamen we tegen bij de oude paleis. Wat een monumentale verschijning had dat moeten zijn een eeuw geleden met z’n mooie opritten voor de koetsen, schitterende beelden, verlichte ‘sterren’ in de plafond van het gebouw zelf, zwembad en zelfs een ondergrondse ontsnappingsroute van 2km lang, tussen de paleis en het fort (nu bewoond door vleermuizen). Het was tegen sluitingstijd en wij waren pas de 4e stel bezoekers vandaag.




~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~

5. Garwah-Rewa

On Thursday morning at 2 o`clock we were woken up by the alarm clock. We had to get an early train. The hotel manager had arranged a bicycle-rickshaw to take us to the station. He warned the driver in no uncertain terms that we were his responsibility and to keep an eye on us at the risk of otherwise having to deal with the police. And we were very sternly told not to talk to anyone. And so we set off down the deserted dark streets with a mild dose of anxiety and excitement. Once we’d made it to the station there appeared to be more than a hundred people scattered all over the station asleep under blankets and cloths, waiting for their train. The rickshaw rider didn’t need to guard us any longer so we paid his fare, with a good tip as an extra and sent him on his way.
We’re used to Indian trains running quite behind schedule and this was no different. Time for a cup of tea – but ......oops, we had no change left and the tea stall couldn’t take a 100 rupee note. Who should appear out of the dark to pay for us, but the rickshaw rider, who had taken his task of guarding us to heart and was keeping an eye on us from a distance. He spent his tip money to help us out!
The trains here are quite long. Ours had at least 20 carriages and we had a ticket for car ‘ A1’, a sleeper with air-conditioning in 2nd class. You never know on which part of the train you have to be and at 4 in the morning on a badly lit platform it takes quite a while to find the right car. The best thing to do is just hop on and go through from carriage to carriage until you’ve found the right spot. That’s what we did – I was frightened that the train would leave without us otherwise. We shocked our way through a number of carriages, over arms and legs of sleeping people sticking out, around luggage, until we could go no further. A locked door. And somewhere behind that door there were a couple of sleeping bunks with our names on them. There we sat on our backpacks next to the stinking toilets. The difficulties of life!
A few hours later we hopped off in a small town in the hills. Still 2 bus rides to go through hilly countryside, over potholed roads (sometimes it’d be better for the driver to drive on the edges of the road instead of on the road itself) before we arrived at Rewa. It’s interesting to see how different places are from each other. The people in this town are friendly and helpful. We easily found a hotel and finally got to wash off the dust from the last place.
The next morning we set off to discover where we had landed. Most of the shop fronts were still closed, but the colourful rickshaws and their equally colourful riders had been on the road for hours, as was the street barber. Luckily for Gerard because he had a 2-day beard growth. The people who lived behind the barber’s street stall offered us the most delicious Indian masala tea and some samosa snacks. It’s really true what these people say: they take great pride in treating their guests with much respect. It’s also quite noticeable that people all over the place in Rewa, in the streets, the shops, the hotel, always seem to be singing. These people seem like a satisfied lot.
Later, as we walked through the windy streets leading to the fort you feel yourself steeped in another era. You could quite imagine how it would have looked in the times of the maharajas, when it was at its best. Now most of the buildings are seriously dilapidated thanks to lack of money and little attention to the beauty of the past. Pity. The same was evident at the old palace. What had once been a magnificent show a century ago, with its beautiful entrance for the horse-and-carriages, the incredible statues both inside and out, twinkling ‘star’ lighting in the domed ceiling of the main room, swimming pool and even an underground escape tunnel that led to the fort 2km away (now inhabited by bats) was seriously in a sad state. It was almost closing time when we were there and we were only the 4th set of visitors for the day.