Calcutta-Votaka
Door: ~~
Blijf op de hoogte en volg Gerard & Alice
29 September 2012 | India, Calcutta
1. Calcutta – Votaka (21-30 september)
(For English just scroll down.)
~~ ~~ ~~
AANKOMST: Van het steeds kouder wordende Nederland naar een bijna tropisch Calcutta – het is even wennen in de hitte van 38graden. Verast door een stortbui van de moessonregens schuilen we, met de rest van de massa mensen van deze megastad, bij de krakkemikkige kraampjes. En we kopen een paraplu! De moesson is laat; de graanoogst is daardoor ernstig verminderd met 40%. Dat zal voor de meeste mensen een groot impact hebben.
Ranjit, vrouw Smruti en de twee kinderen hebben staan ons op te wachten op het vliegveld. Het hotel middenin Calcutta hadden ze al eerder geregeld, wij hebben een kamer met airco op de 3e verdieping, zij een op de 1e in een krappe kamer met ventilator.
De 8 uur reistijd met de trein gaat voorspoedig dankzij de luxe van de airco in het coupe. Alleen het gejengel van dochter lief van 1 ½ jaar is soms een minpunt – zij kan niet tegen de hitte. Ze had het al uitgekrijst toen ze ons voor het eerst zag; vreemden die ook nog heel anders uitzien dan haar familie. Verder wel een liefje hoor.
Onze onderkomen voor de komende week is Jajpur Road, een klein industriestadje. Orissa mag een van de armste deelstaten zijn, het is het rijkst in mineralen. Vaak gaan die 2 situaties samen, industrie buit een gebied uit en laat weinig goeds achter. Op sommige plekken lijkt het leeggeroofd.
We zijn dankbaar voor de airco op de kamer, de hitte is moeilijk te ontsnappen. Door de veel voorkomende stroomstoringen geeft zelfs dat geen verlichting. Aggregaten zijn er gelukkig wel voor de verlichting en de ventilator maar stroomvreters draaien daarop niet, zoals we ontdekte toen we in de lift waren. Een keer of zes per dag valt alles uit, vaak voor enkele uren. Je kan je voorstellen dat we de lift links laten liggen.
~~ ~~ ~~
FAMILIE: Door de jetlag worden we laat wakker, de chauffeur zit al beneden. De half uur rit gaat goed ondanks de hectische wegen. Toe-na heeft ons ook de afgelopen 2 vakanties gereden, we kunnen volledig op zijn rijkunst vertrouwen. Aan het einde van de rit laten we het getoeter achter ons en nemen de kronkelende wegen naar het dorpje Votaka. Het is groener dan we het ons kunnen herinneren, de rivier is zelfs niet droog. En enkele delen van de modderige wegen zijn verhardt, ook die voor Ranjit z’n huis. Dat scheelt bij regenachtig weer.
Heerlijk dat dit voor ons een bekende plek is. De veeboeren aan de overkant van de weg zijn enthousiast. Met deze kinderen hebben we vaker gedold met cricket en voetballen, en vliegeren met een Fokke & Sukke vlieger die we meegenomen hadden. Een groot deel van de dag zitten ze op hun pad en zwaaien naar ons. Deze mensen hebben de een na laagste status van de dorpelingen – ze zijn ‘poepruimers’; de uitwerpsel van de dieren wordt verzameld, gedroogd en verkocht als brandstof.
Voor de kinderen van Ranjit z’n familie hebben we een verrassing, we hebben een KickBike step meegenomen. Het is een groot succes; zoon Pupun en de andere kinderen waren vrij zenuwachtig toen het in elkaar gezet werd, wachtend op het moment dat ze ermee vandoor konden. De buren hebben er net zoveel lol aan, die gebruiken het regelmatig. Gezien de stevigheid van de step zal het ons niet verbazen als oom het gebruikt om spullen te vervoeren naar de groente ‘paddy’, wat anders een half uur lopen is.
We hebben ook 8 WakaWaka lampen meegenomen voor de familie. Dit is een geweldig ontworpen lamp die op zonne-energie werkt. De zonnecel wordt overdag opgeladen, zelfs als het bewolkt is, en geeft op zijn hoogste stand 8 uur lang continu licht, en op de 2 lagere standen 16 of 80 uur licht. Het gaat 3 jaar mee voordat de 2 oplaadbare batterijen opnieuw opgeladen moeten worden en zal nog jaren daarna goed werken. Al een half uur na uitleg kunnen ze zien wat deze lampen voor hen kan betekenen als de stroom voor de eerste keer die avond uitvalt; de dames kunnen doorgaan met koken, de bijscholing van de kinderen wordt niet gestoord en het helpt om de winkelkraam van een van de broers te verlichten; de geld die hij anders uitgeeft aan een gastankje wordt nu bespaard.
De kleding is met dank aangenomen en verdeeld, mooie kinderkleding, overhemden, broeken en zelfs een sari.
Het is een voorrecht dat we dagelijks mensen in hun eigen omgeving bezoeken; je ziet hoe het reilt en zeilt vanuit een ander perspectief. We hebben de kinderen op school bezocht, thee gedronken bij de apotheekkraam van een vriend, bij de mandenmakers dorp langs geweest en geluncht bij verschillende aanverwante familie van Ranjit.
Bij hem zelf hebben we het gevoel alsof we thuis komen. Daar hoeven we niet mooi te zitten; we kunnen gewoon onze gang gaan, lezen, discussiëren, kleding repareren, een tukje doen, en zelfs koken als we dat zouden willen (al gaat bijna niks boven de smaak van de gerechten die hun keuken produceert). De familie bestaat uit mama met haar 4 zoons en 3 schoondochters, en tante en oom met hun bijna volwassen dochter. De kinderen van de verschillende stellen zijn een heerlijkheid; het zijn er 5, variërend in leeftijd van 10 jaar tot 1 ½. De 3 oudste gaan naar English Medium School, waar er veel nadruk op Engels wordt gelegd. Dat gaat ze voor hun leeftijden goed af. We kunnen deze keer zelfs in simpele taal hele gesprekken voeren. Hier hadden we ons erg op verheugd. Vandaag hebben ze op het dak van het huis een voorstelling gegeven die leek op een mengsel van een Indiase Shakira, breakdancing en Bollywood cinema .
Ooit gehoord dat je afvalt in India? Dat zou kunnen, zeker als je darmproblemen krijgt. Ik vrees dat wij beiden een kilootje of 2 zijn aangekomen. Door de vele bezoeken eten we steeds twee keer per dag warm en veel tussendoortjes. ‘Nee’ is ook geen nee, al heeft Gerard in de loop van de tijd mensen weten te overtuigen wat de gevolgen voor ons zouden kunnen zijn met z’n gebaren over ‘toeristica’, ook bekend als ‘Delhi belly’ of doodgewoon diarree.
Vanmiddag gaan we verder trekken naar het uiterst zuidwesten van Orissa waar Ranjit z’n jongste broer een traineeship bij een belangrijke bedrijf (vliegtuigturbines) heeft. Het is ook maoïsten rebellen gebied; schrik niet, we hebben speciale toestemming en op zo’n manier is het veilig. We moeten een formulieren invullen waarop onze dagelijkse bestemming vermeldt wordt.
Er is daar bijna geen toegang tot internet, en soms gaat bellen ook moeizaam. Maar we zullen volop onze verhalen vertellen als we weer in de bewoonde wereld zijn. Liefs van ons.
~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~
Calcutta – Votaka (21-30 September)
ARRIVAL: We left the beginnings of the European autumn to land in an almost tropical Calcutta – it takes a bit of adjusting in 38 degree temperatures. Surprised by a monsoon downpour we huddle for cover around the creaking stalls, together with the masses of the mega city. The monsoon is late; the grain harvest has been severely affected with a reduction of 40%. This will have a big impact on most people.
Ranjit, his wife Smruti and the 2 children were there to meet us at the airport. The hotel in the hubbub of Calcutta was arranged by the family before our arrival. We have a room with a/c on the 3rd floor; they have taken a tiny one with a fan.
The eight hour journey to Jajpur district by train goes smoothly thanks to the a/c sleeper. The only (small) problem is 1 ½ year old Hena’s crying – she can’t take the heat. She had also bawled loudly when she first saw us, complete strangers who looked nothing like the people around her. But she’s really a sweety.
Our ‘home’ for the next week is Jajpur Road, a small town that owes its existence to the train station, and is now becoming more important because of flourishing industry. Orissa state may be one of the poorest in India, it has the richest mineral deposits in the country. These two situations often go hand-in-hand; industry sucks a region dry and leaves little that benefits the local population. Some places we’ve seen on previous travels resemble a moon landscape.
We’re thankful once again for the a/c in our room (I promise not to make the whole travelogue an ode to air-conditioning), it’s otherwise difficult to escape the heat. But even that is difficult at times with the frequent power cuts many times a day, sometimes for hours. Generators help for the basic needs of lighting and fan. Systems that use more power aren’t supported ,as we discovered with yet another power cut when we were in the lift. We’ve been taking the stairs ever since.
~~ ~~ ~~
FAMILY: Jetlag has taken its toll, we’ve woken up late and the driver’s already waiting downstairs. The half hour drive goes without a hitch despite the hectic roads. Too-na had driven for us the last 2 holidays, we can fully trust his driving abilities. The last part of the journey we leave the constant blowing of horns behind us for the winding roads leading to the village of Bhotaka/ Votaka. It’s greener than we can remember. Even the riverbed is not dry. Some of the muddy roads have been concreted, as has the one in front of the house. Will make a difference in wet conditions.
What a pleasure to come to a familiar place. The dairy farmers on the other side of the road are enthusiastic. We’ve often spent time playing playing cricket or football with them, or flying the kite we brought last time. These people have almost the lowest status of all villagers because they’re dung-herders. The cow dung is collected, dried and sold off as fuel.
The kids in Ranjit’s family had a little surprise coming, we brought a Kick Bike with us. It’s a huge success; son Pupun and the other children were quite nervously waiting for the moment it was assembled. And then they took off with loads of others running behind them. The neighbouring children use it as much as ‘our’ kids. Seeing the thing is so sturdy it wouldn’t be surprising to see Uncle using it to transport things to and from his vegetable paddy, which is otherwise a half hour walk away.
We have also brought 8 WakaWaka lights with us for the family. This is a very well designed lamp (Dutch design, especially for 3rd world countries) that uses solar energy. The solar cells charge up in the daytime, even if it’s cloudy, and give 8 hours of light continuously on the highest setting. In the 2 lower settings they can provide light for 16 or 80 hours! The rechargeable battery only needs to be charged again after 3 years, and the lamp is guaranteed for many years to come. Half an hour after we explained how the WakaWaka worked they were able to put them to the test; with the first of several power cuts that evening the women were able to keep on cooking, the kids tuition can continue and it helped to light up the shop stall of one of the brothers. The money that he otherwise spends on gas tanks can now be saved. The clothing we got from family and friends was gratefully accepted and distributed; really neat children’s clothing, shirts, pants and even a sari.
We have the privilege that we are mostly in people’s homes; you see another side of life here. We visited the kids’ schools, took chai (tea) at a friend’s chemist stall, went by the basket-makers homes and lunched with many of Ranjit’s relatives. At his own place we really feel at home. We don’t have the need for polite conversation. We can do whatever we like. We read, discuss, repair clothing, take a nap, and even on rare occasions attempt to cook (though nothing goes above the food that the women produce).
The family consists of mamma and her 4 sons & daughters-in-law, and aunty & uncle and their adult daughter. The 5 kids of these various couples are refreshing. They range in age from 10 years old to 18 months. The oldest 3 attend English Medium School, where there’s a lot of emphasis on the English language and they’re doing quite well with it. This time around we can even speak simple English with them. That opens up new possibilities, instead of communicating with the few words of Oriya that we know and sign language. We can spend more time with them. Today we were treated to a mini concert on the roof of the house: a mixture of an Indian Shakira, breakdancing and Bollywood cinema.
Ever heard of the story the you lose weight in India? It’s possible, especially if you have intestinal problems. We certainly don’t fall into that category, and have probably put on a few kilos. The many visits we make means eating two main meals a day and having lots of nibbles on the side. ‘No’ is not no here, though Gerard has developed a convincing way to let people know what the effect of too much food is, with his graphic body language about ‘touristica’, otherwise known as ‘Delhi belly’ or in normal language, diarrhoea.
This afternoon we leave for the outer south western corner of Orissa where Ranjit’s youngest brother is doing a year’s traineeship with an big company that produces MIG aeroplane turbines. It’s also Maoist rebel area. It sounds a bit dramatic but don’t worry, we have special permission to be there. We have to fill in a long form showing our daily movements, our mode of transport and even the brand of camera we are using.
There’s almost no internet possibility in the area, and phone coverage is sketchy. But we promise to let you know in detail how it’s been once we’re back. Love from us.
~~ ~~ ~~
(For English just scroll down.)
~~ ~~ ~~
AANKOMST: Van het steeds kouder wordende Nederland naar een bijna tropisch Calcutta – het is even wennen in de hitte van 38graden. Verast door een stortbui van de moessonregens schuilen we, met de rest van de massa mensen van deze megastad, bij de krakkemikkige kraampjes. En we kopen een paraplu! De moesson is laat; de graanoogst is daardoor ernstig verminderd met 40%. Dat zal voor de meeste mensen een groot impact hebben.
Ranjit, vrouw Smruti en de twee kinderen hebben staan ons op te wachten op het vliegveld. Het hotel middenin Calcutta hadden ze al eerder geregeld, wij hebben een kamer met airco op de 3e verdieping, zij een op de 1e in een krappe kamer met ventilator.
De 8 uur reistijd met de trein gaat voorspoedig dankzij de luxe van de airco in het coupe. Alleen het gejengel van dochter lief van 1 ½ jaar is soms een minpunt – zij kan niet tegen de hitte. Ze had het al uitgekrijst toen ze ons voor het eerst zag; vreemden die ook nog heel anders uitzien dan haar familie. Verder wel een liefje hoor.
Onze onderkomen voor de komende week is Jajpur Road, een klein industriestadje. Orissa mag een van de armste deelstaten zijn, het is het rijkst in mineralen. Vaak gaan die 2 situaties samen, industrie buit een gebied uit en laat weinig goeds achter. Op sommige plekken lijkt het leeggeroofd.
We zijn dankbaar voor de airco op de kamer, de hitte is moeilijk te ontsnappen. Door de veel voorkomende stroomstoringen geeft zelfs dat geen verlichting. Aggregaten zijn er gelukkig wel voor de verlichting en de ventilator maar stroomvreters draaien daarop niet, zoals we ontdekte toen we in de lift waren. Een keer of zes per dag valt alles uit, vaak voor enkele uren. Je kan je voorstellen dat we de lift links laten liggen.
~~ ~~ ~~
FAMILIE: Door de jetlag worden we laat wakker, de chauffeur zit al beneden. De half uur rit gaat goed ondanks de hectische wegen. Toe-na heeft ons ook de afgelopen 2 vakanties gereden, we kunnen volledig op zijn rijkunst vertrouwen. Aan het einde van de rit laten we het getoeter achter ons en nemen de kronkelende wegen naar het dorpje Votaka. Het is groener dan we het ons kunnen herinneren, de rivier is zelfs niet droog. En enkele delen van de modderige wegen zijn verhardt, ook die voor Ranjit z’n huis. Dat scheelt bij regenachtig weer.
Heerlijk dat dit voor ons een bekende plek is. De veeboeren aan de overkant van de weg zijn enthousiast. Met deze kinderen hebben we vaker gedold met cricket en voetballen, en vliegeren met een Fokke & Sukke vlieger die we meegenomen hadden. Een groot deel van de dag zitten ze op hun pad en zwaaien naar ons. Deze mensen hebben de een na laagste status van de dorpelingen – ze zijn ‘poepruimers’; de uitwerpsel van de dieren wordt verzameld, gedroogd en verkocht als brandstof.
Voor de kinderen van Ranjit z’n familie hebben we een verrassing, we hebben een KickBike step meegenomen. Het is een groot succes; zoon Pupun en de andere kinderen waren vrij zenuwachtig toen het in elkaar gezet werd, wachtend op het moment dat ze ermee vandoor konden. De buren hebben er net zoveel lol aan, die gebruiken het regelmatig. Gezien de stevigheid van de step zal het ons niet verbazen als oom het gebruikt om spullen te vervoeren naar de groente ‘paddy’, wat anders een half uur lopen is.
We hebben ook 8 WakaWaka lampen meegenomen voor de familie. Dit is een geweldig ontworpen lamp die op zonne-energie werkt. De zonnecel wordt overdag opgeladen, zelfs als het bewolkt is, en geeft op zijn hoogste stand 8 uur lang continu licht, en op de 2 lagere standen 16 of 80 uur licht. Het gaat 3 jaar mee voordat de 2 oplaadbare batterijen opnieuw opgeladen moeten worden en zal nog jaren daarna goed werken. Al een half uur na uitleg kunnen ze zien wat deze lampen voor hen kan betekenen als de stroom voor de eerste keer die avond uitvalt; de dames kunnen doorgaan met koken, de bijscholing van de kinderen wordt niet gestoord en het helpt om de winkelkraam van een van de broers te verlichten; de geld die hij anders uitgeeft aan een gastankje wordt nu bespaard.
De kleding is met dank aangenomen en verdeeld, mooie kinderkleding, overhemden, broeken en zelfs een sari.
Het is een voorrecht dat we dagelijks mensen in hun eigen omgeving bezoeken; je ziet hoe het reilt en zeilt vanuit een ander perspectief. We hebben de kinderen op school bezocht, thee gedronken bij de apotheekkraam van een vriend, bij de mandenmakers dorp langs geweest en geluncht bij verschillende aanverwante familie van Ranjit.
Bij hem zelf hebben we het gevoel alsof we thuis komen. Daar hoeven we niet mooi te zitten; we kunnen gewoon onze gang gaan, lezen, discussiëren, kleding repareren, een tukje doen, en zelfs koken als we dat zouden willen (al gaat bijna niks boven de smaak van de gerechten die hun keuken produceert). De familie bestaat uit mama met haar 4 zoons en 3 schoondochters, en tante en oom met hun bijna volwassen dochter. De kinderen van de verschillende stellen zijn een heerlijkheid; het zijn er 5, variërend in leeftijd van 10 jaar tot 1 ½. De 3 oudste gaan naar English Medium School, waar er veel nadruk op Engels wordt gelegd. Dat gaat ze voor hun leeftijden goed af. We kunnen deze keer zelfs in simpele taal hele gesprekken voeren. Hier hadden we ons erg op verheugd. Vandaag hebben ze op het dak van het huis een voorstelling gegeven die leek op een mengsel van een Indiase Shakira, breakdancing en Bollywood cinema .
Ooit gehoord dat je afvalt in India? Dat zou kunnen, zeker als je darmproblemen krijgt. Ik vrees dat wij beiden een kilootje of 2 zijn aangekomen. Door de vele bezoeken eten we steeds twee keer per dag warm en veel tussendoortjes. ‘Nee’ is ook geen nee, al heeft Gerard in de loop van de tijd mensen weten te overtuigen wat de gevolgen voor ons zouden kunnen zijn met z’n gebaren over ‘toeristica’, ook bekend als ‘Delhi belly’ of doodgewoon diarree.
Vanmiddag gaan we verder trekken naar het uiterst zuidwesten van Orissa waar Ranjit z’n jongste broer een traineeship bij een belangrijke bedrijf (vliegtuigturbines) heeft. Het is ook maoïsten rebellen gebied; schrik niet, we hebben speciale toestemming en op zo’n manier is het veilig. We moeten een formulieren invullen waarop onze dagelijkse bestemming vermeldt wordt.
Er is daar bijna geen toegang tot internet, en soms gaat bellen ook moeizaam. Maar we zullen volop onze verhalen vertellen als we weer in de bewoonde wereld zijn. Liefs van ons.
~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~
Calcutta – Votaka (21-30 September)
ARRIVAL: We left the beginnings of the European autumn to land in an almost tropical Calcutta – it takes a bit of adjusting in 38 degree temperatures. Surprised by a monsoon downpour we huddle for cover around the creaking stalls, together with the masses of the mega city. The monsoon is late; the grain harvest has been severely affected with a reduction of 40%. This will have a big impact on most people.
Ranjit, his wife Smruti and the 2 children were there to meet us at the airport. The hotel in the hubbub of Calcutta was arranged by the family before our arrival. We have a room with a/c on the 3rd floor; they have taken a tiny one with a fan.
The eight hour journey to Jajpur district by train goes smoothly thanks to the a/c sleeper. The only (small) problem is 1 ½ year old Hena’s crying – she can’t take the heat. She had also bawled loudly when she first saw us, complete strangers who looked nothing like the people around her. But she’s really a sweety.
Our ‘home’ for the next week is Jajpur Road, a small town that owes its existence to the train station, and is now becoming more important because of flourishing industry. Orissa state may be one of the poorest in India, it has the richest mineral deposits in the country. These two situations often go hand-in-hand; industry sucks a region dry and leaves little that benefits the local population. Some places we’ve seen on previous travels resemble a moon landscape.
We’re thankful once again for the a/c in our room (I promise not to make the whole travelogue an ode to air-conditioning), it’s otherwise difficult to escape the heat. But even that is difficult at times with the frequent power cuts many times a day, sometimes for hours. Generators help for the basic needs of lighting and fan. Systems that use more power aren’t supported ,as we discovered with yet another power cut when we were in the lift. We’ve been taking the stairs ever since.
~~ ~~ ~~
FAMILY: Jetlag has taken its toll, we’ve woken up late and the driver’s already waiting downstairs. The half hour drive goes without a hitch despite the hectic roads. Too-na had driven for us the last 2 holidays, we can fully trust his driving abilities. The last part of the journey we leave the constant blowing of horns behind us for the winding roads leading to the village of Bhotaka/ Votaka. It’s greener than we can remember. Even the riverbed is not dry. Some of the muddy roads have been concreted, as has the one in front of the house. Will make a difference in wet conditions.
What a pleasure to come to a familiar place. The dairy farmers on the other side of the road are enthusiastic. We’ve often spent time playing playing cricket or football with them, or flying the kite we brought last time. These people have almost the lowest status of all villagers because they’re dung-herders. The cow dung is collected, dried and sold off as fuel.
The kids in Ranjit’s family had a little surprise coming, we brought a Kick Bike with us. It’s a huge success; son Pupun and the other children were quite nervously waiting for the moment it was assembled. And then they took off with loads of others running behind them. The neighbouring children use it as much as ‘our’ kids. Seeing the thing is so sturdy it wouldn’t be surprising to see Uncle using it to transport things to and from his vegetable paddy, which is otherwise a half hour walk away.
We have also brought 8 WakaWaka lights with us for the family. This is a very well designed lamp (Dutch design, especially for 3rd world countries) that uses solar energy. The solar cells charge up in the daytime, even if it’s cloudy, and give 8 hours of light continuously on the highest setting. In the 2 lower settings they can provide light for 16 or 80 hours! The rechargeable battery only needs to be charged again after 3 years, and the lamp is guaranteed for many years to come. Half an hour after we explained how the WakaWaka worked they were able to put them to the test; with the first of several power cuts that evening the women were able to keep on cooking, the kids tuition can continue and it helped to light up the shop stall of one of the brothers. The money that he otherwise spends on gas tanks can now be saved. The clothing we got from family and friends was gratefully accepted and distributed; really neat children’s clothing, shirts, pants and even a sari.
We have the privilege that we are mostly in people’s homes; you see another side of life here. We visited the kids’ schools, took chai (tea) at a friend’s chemist stall, went by the basket-makers homes and lunched with many of Ranjit’s relatives. At his own place we really feel at home. We don’t have the need for polite conversation. We can do whatever we like. We read, discuss, repair clothing, take a nap, and even on rare occasions attempt to cook (though nothing goes above the food that the women produce).
The family consists of mamma and her 4 sons & daughters-in-law, and aunty & uncle and their adult daughter. The 5 kids of these various couples are refreshing. They range in age from 10 years old to 18 months. The oldest 3 attend English Medium School, where there’s a lot of emphasis on the English language and they’re doing quite well with it. This time around we can even speak simple English with them. That opens up new possibilities, instead of communicating with the few words of Oriya that we know and sign language. We can spend more time with them. Today we were treated to a mini concert on the roof of the house: a mixture of an Indian Shakira, breakdancing and Bollywood cinema.
Ever heard of the story the you lose weight in India? It’s possible, especially if you have intestinal problems. We certainly don’t fall into that category, and have probably put on a few kilos. The many visits we make means eating two main meals a day and having lots of nibbles on the side. ‘No’ is not no here, though Gerard has developed a convincing way to let people know what the effect of too much food is, with his graphic body language about ‘touristica’, otherwise known as ‘Delhi belly’ or in normal language, diarrhoea.
This afternoon we leave for the outer south western corner of Orissa where Ranjit’s youngest brother is doing a year’s traineeship with an big company that produces MIG aeroplane turbines. It’s also Maoist rebel area. It sounds a bit dramatic but don’t worry, we have special permission to be there. We have to fill in a long form showing our daily movements, our mode of transport and even the brand of camera we are using.
There’s almost no internet possibility in the area, and phone coverage is sketchy. But we promise to let you know in detail how it’s been once we’re back. Love from us.
~~ ~~ ~~
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
