southwest orissa

2. Southwest Orissa (1 – 7 oktober)
(For English just scroll down.)

~~ ~~ ~~

KORAPUT DISTRICT
We gaan Jayanta, de jongste broer van Ranjit, bezoeken. We zijn vanochtend aangekomen na een busrit van meer dan 12 uur door het heuvelachtig gebied in het zuidwesten van Orissa. Het is mistig en veel koeler dan de lager gelegen kust gedeelte. Hier schijnt het bijna elke dag te regenen, de paraplu is geen overbodige luxe.
Na aankomst moesten we eerst langs de toeristenbureau om de papierenregen aan te vullen. Al voor vertrek uit Nederland hadden we kopieën van paspoorten en toeristenvisums opgestuurd om de gewenste toestemming te bespoedigen. En dan krijgen we te zien hoe het reilt en zeilt met de Indiase bureaucratie. Het bureau ging om 10 uur open, Jayanta had al vooraf gebeld om er zeker van te zijn. Toen we aankwamen bleek dat Meneer de Bureaucraat nog thuis aan het baden was. We zaten nog een uur op hem te wachten voordat het zo ver was. Pas na 11 uur verscheen een klein mannetje die plaats nam achter zijn bureau. Een hele gedoe volgde die in niks met efficiëntie of de werkelijkheid te maken had. Op de formulier die hij tevoorschijn haalde moest niet alleen de al bekende informatie opnieuw genoteerd worden (met daarbij merk en type camera, mode van vervoer en kenteken van de auto), maar ook de te bezoeken plekken, per dag beschreven. Het leek van enorm belang te zijn dat we een schema moesten volgen. Tot dat moment hadden we alleen een vaag idee van wat we wanneer zouden doen. Ondanks dat Jayanta elke dag erbij zou zijn vielen ze er over het feit dat we geen officiële gids hadden. Dit was niet uit veiligheidsoverwegingen maar uit hebzucht van de aanwezigen. Voor een niet misselijk bedrag zou een van hen ons rondleiden in dit ‘onveilig’ gebied. Ze wilde ons doen geloven dat we zelfs bij het hotel beter niet naar buiten konden bewegen! De grootste deel van het verhaal was onzin. Bekenden van Sunabeda en omgeving hadden al uitgezocht waar we niet naartoe mochten (2 of 3 dorpen) en hadden suggesties voor leuke uitjes bedacht. En buiten dat zouden bijna alle beperkingen binnen enkele weken opgeheven worden. Het kostte 3000 rupees voor dit bureaucratisch gedoe waarvan 2000 naar de Rode Kruis zou gaan. Eigenlijk voor zíjn Rode Kruis, niet de echte. Zakkenvullers! De andere naam voor deze man is de ‘Collector’, oftewel de ‘Inner’. Wat hij te doen heeft de hele dag zou Joost weten, van een toeristen stroom is er absoluut geen sprake. En of hij wist wat hij moest doen in zijn taak? Steeds boog hij opzij om zijn 2e man te raadplegen, hij het wél wist. Ala, het is maar zo. Met Jayanta, die formeel ingeschreven staat als onze gids, gingen we verder.
Het hele dorp Sunabeda draait om de staatsbedrijf HAL. Defensie ontwikkelt en produceert hier turbines voor vliegtuigen, waaronder de MIG straaljagers. Zij hebben een samenwerkingsverband met Rusland, die afnemer is van de turbines. Binnen de compound is er een eigen ziekenhuisje met gratis medische zorg, en als het nodig is een helikopter die ernstige zieke patiënten naar een grotere ziekenhuis kan vervoeren. Voor trainees en werknemers van het bedrijf is onderdak en eten inbegrepen. Salaris is redelijk maar jammer genoeg, zoals in zoveel van het dagelijkse leven van mensen van dit land, speelt corruptie een rol in het verkrijgen van een baan. Wie betaalt komt er in. Je krijgt, zoals Meneer de Bureaucraat van de toeristenbureau, niet de beste mensen in de juiste posities. Hoe anders zou het kunnen dat 2500 mensen alleen 30 turbines per jaar produceren. De nieuwe hal is niet volledig operationeel omdat ze vergeten waren om nieuwe mensen op te leiden. Jayanta weet al dat hij waarschijnlijk uitgesloten is van werk bij het bedrijf omdat hij zich verzet tegen zulke praktijken.
Een betere naam voor het gebied zou eigenlijk ‘Corrupte’ district zijn in plaats van Koraput district.

~~ ~~ ~~

SUNABEDA AND SURROUNDS
We hebben de afgelopen week 1400 km rondom Sunabeda afgelegd met de auto. Veel gezien dus. De chauffeur Gupto is een schot in de roos, niet alleen een geweldige chauffeur, maar ook van oorsprong van een van de locale stammen. Met hem erbij hadden we toegang tot gebieden waar we anders niet zouden komen. Zo zijn we naar het dorp geweest van zijn schoonouders, konden we zien hoe ze op de traditionele manier potten maken en werden we hartelijk ontvangen, zoals door een oud vrouwtje die ons kwam bedanken: we waren ‘helemaal’ naar haar dorp gekomen. We zijn bij Haats (tribal markten) geweest, waar groenten, manden en andere eigen teelt en handgemaakte waren worden verkocht. Sommige mensen komen hiervoor uit afgelegen gebieden.
Bij een bergbeklimming achter een van de dorpen kwamen we steeds mensen tegen die van of naar hun hoger-gelegen dorpen liepen. Halverwege was het een verassing om een winkel/ eethutje te vinden waar ze kon uitrusten voordat ze verder gingen.
De honing van de bijenkorven langs de weg kon niet verser. En Gerard vond de koeienbellen van een langslopende kudde zo mooi dat hij er een paar mocht kopen.
Er waren een aantal mensen die zich behoorlijk hadden ingezet om onze bezoek makkelijker te maken. We zijn dus ook veel op bezoek geweest om hen te bedanken. Op het laatst zouden we langs het kantoor van een ervan gaan; toen we aankwamen werden we de raadskamer binnengesluisd waar er op dat moment een raadsvergadering gaande was. We hadden het gevoel dat we er niet moesten zijn maar geen van allen vond het vreemd. Een paar woorden, een bakje thee en een foto’tje maakte ze gelukkig.


~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~ ~~

KORAPUT DISTRICT
The reason for visiting a lesser known area of the state is to visit Jayanta, Ranjit’s youngest brother. This morning we arrived after a 12+ hour bus ride through the hills area of southwest Orissa. It’s misty and a lot cooler that the lower lying land near the coast. It seems that it rains here almost every day. Our umbrella will come to good use.
After arriving we first had to report to the Tourist Office to add to the pile of forms we had already filled in and sent up before we left the Netherlands. We’d hoped that it would hasten the needed permission. But you have to consider the workings of Indian Bureaucracy.
The office opens at 10 a.m., Jayanta had checked it out to be sure. When we arrived we found out that the Bureaucrat was still bathing at home. It took more than an hour before a small man in spectacles turned up. The proceedings that followed had nothing to do with efficiency or anything else for that matter. It seems that office staff create their own work to justify their presence.
Sir produced a new form to be filled in, on which we had to give information we’d already provided plus our brand and models of cameras, our mode of transport with licence plate number, and our precise itinerary day by day. It seemed important that they know every step we would take. Up until that point we only had a vague idea of what we were going to do. Despite the fact that Jayanta would be accompanying us everywhere Sir objected that we had no official guide. This had nothing to do with our protection and everything to do with greed; for a reasonably large amount of money one of the staff would be our guide in this ‘unsafe’ region. They wanted us to believe that even stepping outside our hotel room would be taking a risk. The nearest restricted area is some 30 km from us and there are only 2 or 3 areas to be avoided. And these restrictions are about to be lifted.
In the end Jayanta ended up on paper as our guide and the permit cost 3000 rupees, of which 2000 was said to go to the Red Cross. The only Red Cross likely to see the money is Sir’s own money box. The other name given to Sir is the Collector; you can imagine why. His daily tasks seem to amount to very little. And he wasn’t even certain of the tasks he had to perform. He often leaned back to consult his second-in-charge. After we left the office it was time for his lunch and nap, which I’m sure would be followed by an early closing time.
Sunabeda is mainly built around HAL, a government organisation working with the Defence Department to develop and produce aircraft turbines, including those for MIG fighters. They have a working relationship with Russia. Employees and trainees live within the compound, enjoying free food and housing (‘enjoying’ is not quite the word I would use when you see the small room Jayanta shares with his 3 fellow trainees, or the slop they are dished up). But there is a small hospital with many specialties, and a helicopter ready to take the seriously ill to a larger hospital. The wages are not fantastic but positions are widely sought after seeing it’s a government job with lifetime guarantee and the thought that once you’re in you don’t have to worry about efficiency, production etc. And on top of all of that there are the perks of extra earnings from people buying their way into jobs. Unfortunately, just as with the Tourist Office, you don’t get the right people in the right positions. How is it otherwise possible to have 2500 people producing 30 turbines a year, or forgetting to take on employees for the newly built workplace, which now is still not fully operational? Jayanta knows that he has little chance of employment with the company once his training is completed since he made very clear that he wouldn’t be part of the system.
Maybe a better name for this place would be ‘Corrupt’ District instead of Koraput District.

~~ ~~ ~~

SUNABEDA AND SURROUNDS:
Over the past week we’ve driven 1400 km around the Sunabeda/ Koraput region. So we’ve seen a lot. The driver, Gupto, was a real find, not only because he’s a fantastic driver, but is from one of the local tribes. He has distinctive aboriginoid features seen in a lot of the tribal peoples here. Because of him we were able to go to places we’d otherwise never get to. Like the village of his in-laws, where an old lady thanked us for taking the trouble to come ‘all the way’ to her village, and where we saw them making clay pots in the traditional manner. We’ve been to a few different Haats (tribal markets), where veggies, baskets and other home-grown and homemade things are sold. Some people come from remote areas to attend the Haat.
On a hill climb behind one of the villages we passed quite a lot of people on the small paths going to and fro from their villages higher up the hillside. Halfway up we were surprised to find a shop/ food hut where they could stop to rest on the way.
The honey sold on the roadside couldn’t have been any fresher, seeing the beehives just behind the stall. And Gerard liked the cow bells of a passing herd so much that he was allowed to buy a pair.
A number of people had done quite a lot to make sure that our stay would run without a hitch, so we did a lot of visiting during the week. Had some tasty snacks and many cups of delicious chai (tea), especially the spicy masala chai. One of the last visits was to be to the office of one of Jayanta’s friends. When we turned up we were ushered into the Council Chambers where the Councillors were meeting. Strange situation. We both had the feeling that we shouldn’t be there but no one seemed phased. We exchanged a few words with them, drank some cup of tea and took a photo, and they happily returned to business.